Kocie głosy. Głosy wydawane przez różne grupy kotów są bardzo charakterystyczne. Koty wielkie zwykło się określać jako ryczące, a małe jako miauczące. Ryczenie możliwe jest dzięki ruchomości krtani i specyficznej budowie kości gnykowej; więcej szczegółów na ten temat zawierają noty o poszczególnych gatunkach. Celem ryku jest, zależnie od okoliczności, sygnalizowanie obecności władcy terytorium, wzbudzanie przestrachu przeciwnika lub przyzywanie partnera płciowego; zapewnia on także kontakt społeczny na znaczną odległość, umożliwiając odnalezienie się rozproszonych członków grupy. Niski, niezbyt głośny charkot wydawany przez samice w rui w obecności samca uważa się za odpowiednik mruczenia u małych kotów. Głosy kotów małych są znacznie wyższe. Różnorodność i precyzja ekspresji głosowej są prawdopodobnie najlepiej rozwinięte wśród kotów domowych, a więc przedstawicieli gatunków o najwyższym (obok lwów) poziomie życia społecznego. Nie licząc głosów cierpienia i strachu, odbieranych także przez inne koty (i nie tylko) – wszystkie sygnały głosowe są adresowane bądź to do członków własnej grupy lub innych grup, bądź do obecnych w danej chwili opiekunów lub partnerów. Sygnały takie mogą zatem być prośbą o opiekę i pomoc, „wołaniem opuszczonego”, wabieniem, łagodzeniem, groźbą, komunikatem przyjaźni (tzw. gruchanie, gwarzenie). Znany badacz kotów, prof. Paul Leyhausen, twierdził, że koty są jedynymi poza ludźmi ssakami, które potrafią odzywać się do konkretnego osobnika z grupy określonym dźwiękiem, a więc jakby po imieniu, a także specyficznym głosem określać rodzaj przynoszonej zdobyczy, nawet jeśli niosą jej fragment; wskazuje to na zdolność tworzenia pojęć ogólnych, abstrahowania. Nocne krzyki kotów wolno żyjących bywają często błędnie interpretowane jako głosy towarzyszące zalotom i kopulacji, w rzeczywistości są to przeważnie wzajemne groźby samców rywalizujących o terytorium i samice.
Mruczenie znamy najlepiej u kotów domowych, choć dźwięk ten potrafią wydawać także inne gatunki. Sposób jego powstawania nie został do końca wyjaśniony, wiadomo jednak, że generuje go wibracja specjalnej muskulatury krtani zarówno przy wdechu, jak i wydechu. Nie jest to, ściśle biorąc, głos, ale raczej jednostajny szmer, który u małych kociąt może być dość głośny i terkotliwy, cichnący w chwili zaśnięcia. Jest to sygnał pokojowy, świadectwo poczucia bezpieczeństwa, deklaracja przyjaźni, apel o wzajemną nieagresję i opiekę. Mruczenie i miauczenie, tak charakterystyczne dla małych kotów, występuje również u lwów, choć, oczywiście, w zmienionej postaci. Odgłos mruczenia jest u lwów bardzo krótki i powstaje tylko w czasie wydechu.
Prychanie i fuczenie to też niegłosowe sygnały akustycznego ostrzegania, wydawane pod wpływem przestrachu lub zaniepokojenia.
Koty w warunkach naturalnych odzywają się rzadko, ale ich repertuar głosowy jest niezwykle bogaty. Niektóre głosy są wspólne dla większości kotów, inne – charakterystyczne tylko dla poszczególnych gatunków bądź grup.
Częstsze rodzaje głosów można określić jako:
• warczenie (duże i średnie koty),
• kaszlanie (duże koty: lwy, lamparty, jaguary),
• syczenie (większość kotów),
• szczekanie (rysie),
• wycie (rysie),
• gwizd (rodzaj miauczenia pumy).