KOT MARMURKOWY
W 1834 roku gatunek ten został mylnie (na podstawie dwóch skór ze zbiorów muzeum edynburskiego) utożsamiony z gatunkiem Felis diardii, jak początkowo nazywano mało wówczas znaną panterę mglistą. Gatunkową nazwę marmorata nadał kotu marmurkowemu dopiero w 3 lata później Martin. Obecnie kota tego zalicza się do odrębnego rodzaju Pardofelis. Na podstawie badań molekularnych umieszczono ten gatunek w podrodzinie Pantherinae (razem z panterą mglistą). Czaszka kotów marmurkowych jest krótka i szeroka, bardziej zaokrąglona niż u większości innych małych kotów, a kości nosowe są bardzo szerokie i płaskie. U osobników dorosłych oczodół objęty jest pełnym pierścieniem kości. Podobnie jak pantera mglista, koty marmurkowe mają wyjątkowo duże kły, w porównaniu z innymi kotami. Pierwszy górny przedtrzonowiec, jeśli w ogóle występuje, jest mały.
Koty marmurkowe zamieszkują południowe zbocza Himalajów od Nepalu do Asamu i północnej Birmy, cały Półwysep Indochiński, Borneo i Sumatrę.
Długość tułowia wraz z głową wynosi 45-61 cm, długość ogona 35-55 cm; wysokość 30-40 cm; ciężar 2-5 kg. Koty marmurkowe są nieco większe od domowych, mają krzepkie, ale nie krótkonogie ciało i wyjątkowo równomiernie owłosiony, długi ogon. Głowa jest okrągła. Ubarwienie tła brązowe z odcieniem ochry do złocistego, na brzuchu bardziej ogniste, na kończynach przechodzące w szarość. Na tylnych stronach uszu występują żółtawe plamy. Na bokach ciała ciągną się dwa lub trzy pasma złożone z dużych ciemnych, brązowych lub szarych plam przypominających romby i czarno obrzeżonych. Łapy i ogon usiane są delikatnymi plamkami. Najwyrazistszy deseń na bokach mają koty marmurkowe zamieszkujące południowe obszary zasięgu gatunku, podczas gdy osobniki z Asamu i północnej Birmy mają deseń zatarty. Uderzające podobieństwo deseniu na bokach ciała kota marmurkowego i pantery mglistej skłoniło niektórych badaczy do uznania tych dwóch gatunków za blisko spokrewnione. Badania dystansu immunologicznego albumin wykazały, że oba gatunki są rzeczywiście blisko spokrewnione z dużymi kotami, dlatego umieszczono je w podrodzinie Pantherinae.
W niewoli czas trwania ciąży wynosi 81 dni. W miocie rodzi się od jednego do czworga młodych, które osiągają dojrzałość płciową w wieku 21 miesięcy. Długość życia w warunkach hodowlanych wynosi 12 lat.
Koty marmurkowe żywią się drobnymi ssakami (np. szczurami, wiewiórkami), ptakami oraz innymi drobnymi kręgowcami. Zachowania społeczne i terytorialne kota marmurkowego nie zostały dotąd poznane. Żyją prawdopodobnie samotnie. Zamieszkują wiecznie zielone wilgotne lasy tropikalne, a także lasy częściowo zrzucające liście w porze suchej. Spotyka się je raczej na nizinach, ale u podnóża Himalajów mogą również przebywać w lasach na wysokości do 3000 m n.p.m. Między innymi dzięki długiemu ogonowi są dobrze przystosowane do wspinania się na drzewa, dlatego uważa się je za ekologiczne odpowiedniki margajów z Ameryki Południowej.
Dużym zagrożeniem dla kotów marmurkowych jest dewastacja ich środowiska. Prawdopodobnie mogą one tolerować przekształcanie naturalnych lasów w uprawy leśne, ale kwestia ta nie była dotąd przedmiotem badań. Koty marmurkowe nie są często zabijane przez myśliwych i raczej rzadko handluje się ich skórami.