Choroby u kotów.

Poniżej omówimy najczęściej występujące u kotów choroby.

Zapalenie płuc. Na chorobę tę zapadają zwierzęta osłabione i niedożywione, zazwyczaj po zmoknięciu lub przemarznięciu. Pomoc może dać tylko interwencja lekarza, ponieważ jedynym skutecznym lekiem na tę chorobę są w porę podane antybiotyki. Kuracja rozpoczęta zbyt późno może okazać się nieskuteczna.

Zapalenie ucha wewnętrznego jest chorobą bolesną i dokuczliwą dla zwierzęcia. Wywołuje ją nagromadzenie w uchu woskowiny, naskórka i brudu lub, co gorsze, obecność świerzbowców. Nie leczona choroba ucha może spowodować całkowitą głuchotę kota. Utrzymywanie w czystości uszu kota i przecieranie ich olejem parafinowym zapobiega chorobie.

Egzema jest spowodowana uczuleniem zwierzęcia na pewne składniki pokarmowe lub inne związki chemiczne albo przez pasożyty zewnętrzne – pchły, wszy, świerzbowce. Leczenie jest długie i żmudne. Wymaga zarówno specjalnej diety, jak i bardzo troskliwej pielęgnacji. Konieczna jest pomoc lekarza weterynarii.

Choroby przemiany materii (awitaminoza) u kotów wywołuje niedobór witamin, a zwłaszcza witaminy B, lub rzadziej D (brak jej powoduje krzywicę u młodych kotów). Przyczyną choroby jest podawanie zwierzęciu nieodpowiedniej karmy. Niedobór witaminy B, likwiduje lekarz, wstrzykując ją zwierzęciu z ampułki. Zapobiegamy tej chorobie przez podawanie kotu urozmaiconej karmy. Duże ilości witamin B, i D zawierają drożdże, ziarna zbóż, żółtka kurzych jaj, warzywa, podroby (nerki, wątroba, serce) oraz mleko.

Angina, czyli zakaźne zapalenie nosa, objawia się podwyższoną temperaturą ciała do 40°C, ropnymi wyciekami z nosa, kichaniem i ogólnym osłabieniem zwierzęcia. Po zauważeniu takich objawów należy pokazać kota lekarzowi weterynarii. Jeśli do anginy dołączy się zapalenie płuc, choroba kończy się prawie zawsze śmiercią kota.

Zakaźne zapalenie krtani jest chorobą wirusową. Objawia się nalotami w krtani i na migdałkach. Chory kot kaszle, wymiotuje, ma podwyższoną temperaturę, nie je i widać wyraźnie, że ma trudności z przełykaniem. Leczenie jest często bezskuteczne.

Zaraza kotów, czyli zakaźne zapalenie przewodu pokarmowego, przypomina objawami nosówkę psów. Objawia się wymiotami, wysoką temperaturą, przykrym zapachem z jamy ustnej, biegunką lub zaparciem. Wirusy atakują węzły chłonne i szpik kostny, powodując śmiertelną białaczkę. Chorobie tej można zapobiec stosując szczepionkę.

Wścieklizna jest chorobą wirusową. Zaraża się nią kot w wyniku pogryzienia lub podrapania przez chore zwierzę. W związku z tym z kotem pogryzionym lub podrapanym przez nieznane, a podejrzane o tę chorobę zwierzę należy natychmiast zgłosić się do lekarza weterynarii. Choroba jest zawsze śmiertelna. Nawet przebiegająca łagodnie (bez napadów agresywności) powoduje uszkodzenie systemu nerwowego, porażenie mięśni szczękowych, kończyn, a w momencie dotarcia do ośrodków mózgowych – śmierć.

Robaczyca jest chorobą pasożytniczą. Wywołują ją glisty, tasiemce i przywry, które z przewodu pokarmowego zwierzęcia przedostają się stopniowo do przewodu oddechowego, gdzie niszczą wydzielanymi toksynami (truciznami) błony śluzowe i tkankę nerwową. Ofiarą robaczyc padają najczęściej koty młode lub osłabione przebytymi chorobami, jeśli nie są poddawane w odpowiednim .czasie zabiegom odrobaczenia. Dotyczy to szczególnie kotów wiejskich, swobodnie poruszających się po gospodarstwie, karmionych surowymi rybami słodkowodnymi lub surowym, nie badanym przez lekarza weterynarii mięsem.

Pchły, wszy i świerzbowce są pasożytami zewnętrznymi, które nietrudno wykryć i zlikwidować. Pchły i wszy skutecznie zwalczają takie środki, jak „Pibutozol” lub „Bolfo”. Jeśli stwierdzimy obecność świerzbowców, lepiej jest poradzić się lekarza weterynarii, który zaleci odpowiedni preparat. Pamiętajmy, że pasożyty zewnętrzne są dla kota nie tylko dokuczliwe (powodują swędzenie skóry), ale także mogą być nosicielami chorób zakaźnych. Do pasożytów zewnętrznych zaliczany jest także wszoł koci, inaczej zwany sierścio-jadem kocim, który, na szczęście, rzadko występuje w Polsce, lecz gdy się pojawi, niszczy nie tylko sierść zwierzęcia, ale staje się również żywicielem pośrednim tasiemca.

Grzybice należą także do chorób pasożytniczych. Wywołują je grzyby pasożytujące na skórze kota. Choroba objawia się obrzękiem, zaczerwienieniem i łuszczeniem się skóry, co w konsekwencji powoduje wypadanie włosów i trwałe łysinki. Zarażenie może nastąpić przez bezpośredni kontakt zdrowego kota z chorym zwierzęciem, z chorym człowiekiem lub z zakażonymi przedmiotami (grzebienie, szczotki, posłania). Higiena obcowania ze zwierzętami wymaga, aby nawet najbardziej ukochany, najlepiej pielęgnowany i czysty kot nie sypiał ze swoim opiekunem, nie jadał z tego samego co pan talerza i nie gospodarował w spiżarni czy na stole.

Istnieje grupa wspólnych dla kota i człowieka chorób, które nazywamy antropozoonozami, które kot może przenieść na nas i odwrotnie – my na kota. Choroby te w ostatnich latach są tak liczne, że kilka z nich, choć w skrócie, należy omówić.

Gruźlica płuc jest chorobą wywołaną prątkiem bydlęcym lub ludzkim. Może nią zarazić człowiek kota i kot człowieka. Zarażenie następuje przez bezpośredni kontakt z chorym. W przypadku stwierdzenia przez lekarza gruźlicy u kota, należy go uśpić. Pomieszczenie, w którym przebywał, zdezynfekować, jego naczynia wygotować, a posłanie spalić. Uśpione zwierzę należy również spalić lub głęboko zakopać, posypując niegaszonym wapnem.

Choroba kociego pazura, zwana również „kocią chorobą”, wbrew swej nazwie nie atakuje kotów, lecz ludzi podrapanych lub ugryzionych przez koty (oraz wiewiórki, króliki, a nawet ukłutych kolcem jeża). Wywołują ją zarazki zwane chlamydiami. Obecność ich stwierdzono na pazurach kotów, które same nie chorują, lecz są nosicielami choroby.

Po kilku czy kilkunastu dniach od momentu zakażenia może pojawić się uczucie osłabienia i lekko podwyższona temperatura. Często, bez tych objawów, w miejscu pogryzienia czy podrapania pojawia się zaczerwienienie, krosty lub większe owrzodzenie, które się szybko goi; zarazki z powierzchni ciała przedostają się jednak do krwi, a potem do węzłów chłonnych, powodując ich stany zapalne i zropienia. Choroba może trwać 2-3 tygodnie z różnym nasileniem objawów i bolesności. Leczenie polega na stosowaniu antybiotyków lub chirurgicznym cięciu dokuczliwych i bolesnych ropni.

Na zakończenie należy przypomnieć, że każde zwierzę z objawami chorobowymi musi być w miarę możliwości odizolowane od domowników, a zwłaszcza od dzieci. Nikt bez koniecznej potrzeby nie powinien go głaskać, brać na ręce ani kłaść do swego łóżka. Izolowanie kota nie jest kłopotliwe, gdyż nawet przy zwykłej niedyspozycji żołądkowej kot sam unika ludzi i zaszywa się w swoim kąciku.

Po każdym zabiegu leczniczym czy pielęgnacyjnym trzeba dokładnie wyszorować ręce szczotką i spłukać wodą z rozpuszczonym środkiem dezynfekcyjnym.