Kurylski Bobtail

Kurylski Bobtail

Kurylski Bobtail pojawił się po raz pierwszy w Moskwie w 1990 roku. Przywiozła je pani Tatiana Boczarowa-Michajłowa z małej wysepki na Kurylach – zwanej Iturupe. Wyspy Kurylskie należą do Rosji i Japonii. Tam koty żyły w odosobnieniu przez około sto pięćdziesiąt lat. Pani Tatiana dostarczyła je do klubu hodowców kotów TALIZMAN. Następnie pokazywała je na wystawach, w tym samym czasie szukając odpowiedzi na pytanie „Co to właściwie za rasa?” Dzięki naukowcom z SFF (Selected Feline Federation) dowiedziała się, że koty różnią się zarówno od Japońskich Bobtaili, jak i od Manksów, a swoją sylwetką przypominają koty Syberyjskie. Jednak przypuszcza się, że bobtaile kurylskie mogą być protoplastą bobtaili japońskich. Od Wysp powstała także ich nazwa. W latach 1992-1993 Tatiana wyjeżdżała jeszcze na Wyspy Kurylskie chcąc pozyskać kolejne koty do hodowli. Udało jej się jeszcze przywieźć sześć kociąt. Po raz pierwszy na zagranicznej wystawie zostały pokazane w Czechach w 1993 roku, a już rok później w Belgii jeden z kotów zdobył tytuł międzynarodowego czempiona. W Moskwie są tylko trzy hodowle tej rasy, nie jest, więc zbyt powszechna.

Podczas seminarium WCF (World Cat Federation) poświęconego naturalnym rasom kotów żyjących w Rosji w grudniu 1994 roku opracowano standard dla tej rasy. Uczestniczyli w nim felinolodzy z Rosji oraz z krajów byłego ZSRR.

Rasa została uznana przez SFF (Select Feline Federation) w 1992 roku, a przez WCF dwa lata później. Dopiero w roku 2002 TICA i FIFe uznały rasę za naturalną i rodziną rasę rosyjską. Tylko koty z Wysp Kurylskich, które posiadają odpowiednie dokumenty potwierdzające pochodzenie są uznawane przez sędziów i hodowców.

Wygląd i typ sylwetki

 

To średniej wielkości koty, choć obecnie są troszkę większe niż ich pierwsi udomowieni przodkowie. Ich ciała są umięśnione i dobrze zbudowane. A przy tym wszystkim mają elegancką sylwetkę, ładnie zbudowany tułów. Tylne kończyny są dłuższe od przednich, a do tego są zakończone owalnymi łapami. Głowa wydaje się, jakby była wpisana w trapez o zaokrąglonych końcach. W okolicach policzków i brody jest szeroka. Migdałowate oczy mają różne kolory żółtego lub głębokiej zieleni. Wysoko osadzone otwarte uszy rejestrują prawie każdy szmer otoczenia. Najbardziej specyficzny jest jednak jego ogon. Komisja złożona z międzynarodowych ekspertów felinologów ustaliła w 2001 roku w Moskwie cztery typy budowy ogona nazwane: „snag”, „whisk”, „spiral” oraz „delayed bobtail”. Zostały zróżnicowane ze względu na sposób skręcenia oraz ilość kręgów.

W tym momencie warto poznać charakterystykę poszczególnych typów:

1) typ snag – posiada od dwóch do ośmiu kręgów, czasem ma zrosty z jednego do dwóch kręgów, kręgi zrośnięte są sztywno, dając tym samym wrażenie jednolitej guzkowatej masy.

2) typ spiral – składa się z od pięciu do dziesięciu kręgów, które skręcają się w różne strony, tym samym przypominając w swojej formie na przykład muszlę ślimaka, zawijasy, znak zapytania. Kręgi nie tworzą zbitej struktury, dzięki czemu kot może machać ogonem. Taki sposób jest najbardziej pożądany przez hodowców oraz uznawany za najładniejszy.

3) whisk – („miotełka), składa się z pięciu do piętnastu kręgów i osiąga długość od pięciu do trzynastu centymetrów, a więc jest dosyć długi. Jest oczywiście najmniej pożądany, ponieważ przypomina zwyczajny ogon, a standardowa długość ogona kurylskiego bobtaila powinna mieć od trzech do ośmiu centymetrów.

4) delayed bobtail – („zredukowany bobtail”) – ogon rośnie normalnie do piątego lub siódmego kręgu, a dopiero później zaczynają się pewne konstrukcyjne odstępstwa, do tego stopnia, że koniec ogona to już tylko dziwne spirale i zygzaki. Ponadto z biegiem lat także początkowe kręgi się deformują, najczęściej wywijając się do góry. Takie połączenie kręgów tworzy różne kształty, jednak koty z tego typu ogonem nie są zbyt doceniane i wysoko oceniane przez hodowców i ekspertów.

Futro tego kota ma klasyczną budowę, a więc składa się z trzech części: podszerstka, warstwy pośredniej (zwanej awn hair) oraz zewnętrznej warstwy ochronnej. Spotykany jest w dwóch odmianach: krótkowłosej i długowłosej. Kot krótkowłosy ma miękki podszerstek, który jest znakomitą ochroną w przypadku niskich temperatur. Warstwa pośrednia jest mocno zbita, a warstwa ochronna dobrze wykształcona. Sierść jest dłuższa na podbrzuszu i w tylnej części ciała. Futro kota długowłosego nie różni się pod względem budowy, jednak warstwa zewnętrzna jest zdecydowanie bardziej delikatna, a poza tym dłuższa. Podszerstek także jest lżejszy, a dodatkowo ma piękną kryzę i okazałe portki, a to znowu pomaga mu przy niezbyt przychylnym rosyjskim klimacie. Kurylskie bobtaile długowłose są nie ladą gratką na wystawach.

Charakter i usposobienie

To doskonały przyjaciel, mający prawdziwie „psi” charakter. Kurylskie bobtaile przepadają za towarzystwem swojego właściciela, uwielbiają głaskanie. Nie stronią także od obcych, potrafią witać gości w drzwiach. Mogą mieszkać zarówno w małym mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. Ta druga opcja będzie oczywiście lepsza, ponieważ to mały myśliwy. Dobrze, jeśli w ogrodzie będziemy mieć basenik, ponieważ kot kurylski uwielbia kąpiele i zabawy w wodzie. Mało tego, może nam towarzyszyć nawet w wannie! Chętnie podróżują, nie boją się nowych miejsc, o ile tylko ich właściciel będzie zaraz obok. Posiadając tego kota nie musisz martwić się o swoje meble, ponieważ nie niszczy ich, musisz tylko dać mu dostęp do drapaka lub kociego drzewka, na którym będzie mógł ostrzyc swoje pazurki. Co ciekawe żyjąc na Wyspach Kurylskich w ciągu roku potrafią złapać nawet pięć kilogramów ryb! To pokazuje jak dobrymi są łowcami. W domu są jednak bardzo ciche, nie miauczą, nie należą do „gadatliwych” kotów, choć potrafią wydobywać z siebie trele, które mogą przypominać ptasi śpiew. To wyjątkowe istoty, które odznaczają się wielką inteligencją. Warto także zwrócić uwagę na zachowanie kocurów, które gdy tylko ich partnerka urodzi małe równie dobrze i troskliwie opiekują się nimi.

Zdrowie i pielęgnacja

Samice tych kotów rodzą niewielką ilość kociąt, bo w miocie są najczęściej dwa lub trzy kocięta. Ponadto rodzą się nie częściej niż raz w roku. To wszystko sprawia, że populacja kotów kurylskich jest mała i rzadko hodowana. Ze względu na zachowanie czystości rasy kotów kurylskich nie można krzyżować z żadną inną rasą.

To niezwykle zdrowa rasa, która nie cierpi na żadne specyficzne choroby. Być może dlatego, że rosyjski klimat zahartował kota kurylskiego.

Zadbajmy o to, aby dobrać odpowiednio zbilansowaną dietę, dostosowaną do wagi i aktywności kota. Mieszajmy karmę suchą i mokrą. Zwierzę musi mieć także stały dostęp do świeżej wody oraz pojemniczka z trawą. Ważne, abyśmy zapewnili mu drapak oraz odpowiednio zabezpieczone zaplecze do zabawy. Sprawdzajmy paznokcie kota i w razie potrzeby obcinajmy specjalnymi obcinaczami. Zwracajmy także uwagę na oczy naszego ulubieńca.