BADIA, KOT Z BORNEO
W 1874 roku pracownik Muzeum Brytyjskiego Cray opisał badię, tworząc dla niej osobny rodzaj Badiofelis, który jednak obecnie ma już wyłącznie znaczenie historyczne. Dokonując opisu badań, Cray opierał się na wyglądzie jednej tylko skóry, zachowanej w bardzo złym stanie.
Opis wyglądu badii, jaki znamy dzisiaj, oparty jest na kilku skórach i czaszkach zebranych pod koniec XIX wieku. W 1992 roku schwytano żywy okaz tego kota, ale nie udało się utrzymać go przy życiu do czasu przybycia specjalistów.
Długość tułowia wraz z głową wynosi 50-60 cm, długość ogona – 35-40 cm. Jedyny zważony dotąd osobnik ważył niecałe dwa kilogramy, ale ponieważ był skrajnie wycieńczony, oszacowano, że w dobrej kondycji mógł ważyć 1-2 kg więcej. Badia wygląda jak miniaturka mormi, jedynie czaszkę ma nieco wyższą. Zasadnicze ubarwienie jest lśniąco kasztanowate z ciemnymi cętkami w dolnej partii ciała i na kończynach; strona brzuszna jest bledsza. Na obliczu i policzkach niekiedy występują delikatne prążki; trafiają się też osobniki niebieskawo- lub szarawo-czarne. Wierzch zaokrąglonych uszu jest czarniawobrązowy. Długi i zaostrzony ogon ma od połowy pod spodem wzdłużną jasną smugę, bielejącą ku końcowi; na czubku widnieje niewielka czarna plamka.
Na podstawie nielicznych i nie zawsze pewnych obserwacji ustalono, że kot z Borneo występuje w różnych typach lasów – od górskich po nizinne i bagienne. Badia żyje wyłącznie na Borneo.