Koty długowłose.

Wszystkie ich rasy pochodzą z Azji, choć stosunkowo wcześnie, bo już w wieku XVI, podbijały Europę swym wdziękiem i urodą.

Koty perskie są niekiedy zwane angorskimi; dziś nazwa ta odnosi się tylko do odmiany białej, którą część hodowców traktuje nawet jako inną rasę.

Koty perskie są największymi i najbardziej okazałymi przedstawicielami kotów długowłosych. Chociaż uważa się, że pochodzą od dzikich kotów – azjatyckiego stepowego, pustynnego i manula, to obecnie są rasą najbardziej uzależnioną od człowieka.

Łagodne, ufne i całkowicie pozbawione instynktu łowieckiego persy nie potrafią się bronić ani polować. Na szczęście nie zdradzają zamiłowania do włóczęgostwa i nie uciekają z domu.

Kot perski ma okrągłą głowę z kwadratową częścią twarzową, szeroki i spłaszczony nos, różowy lub czarny – w zależności od umaszczenia, uszy małe i łagodnie zaokrąglone, z pędzelkami wewnątrz. Duże oczy mają barwę niebieską, pomarańczową lub zieloną. Szyja jest gruba i krótka, tułów mocny, a średniej długości ogon puszysty i nisko opuszczony. Okrywa włosowa, tworząca przy szyi imponującą grzywę, jest bardzo gęsta, delikatna, jedwabista, o długich, odstających od ciała włosach, które na ogonie układają się w „pióropusz”. Umaszczenie bywa czarne, białe, rude, dymne, kremowe, szyldkretowe, szyldkretowe z białym, dwukolorowe i srebrzyste.

Wśród kotów perskich wyodrębniono już około 30 odmian barwnych, ale nie wszystkie wpisane zostały na oficjalną listę FIFE. Kilka z nich ma status kota rasowego na terenie kraju, w którym odmiana ta została wyprowadzona przez krzyżowanie i selekcję.

Poniżej podajemy najbardziej znane i poszukiwane odmiany persów.

Pers czarny (rys. 1) o pomarańczowych oczach; dla zachowania czerni futra należy kota chronić przed słońcem.

Pers biały (rys. 4) w trzech odmianach, różniących się kolorem oczu: niebieskim, pomarańczowym i dwubarwnym (jedno oko niebieskie, a drugie pomarańczowe). Persy niebieskookie często bywają zupełnie głuche. Koty te są trudne w hodowli, bowiem wymagają szczególnie troskliwej pielęgnacji.

Pers rudy (rys. 3) o pomarańczowych oczach jest odmianą poszukiwaną i rzadko spotykaną.

Pers dymny (rys. 2), uważany za jedną z najładniejszych odmian tej rasy, zawdzięcza „przydymioną” barwę sierści dwukolorowym włosom: białym przy skórze, czarnym – na końcach. Głowa i łapy są czarne, ogon ciemnoszary lub czarny, a grzywa, koniec ogona i pędzelki w uszach wyraźnie jaśniejsze – prawie białe. Oczy – pomarańczowe.

Pers szyldkretowy jest ubarwiony trój kolorowo: rudo-brązowo-czarno (lub niebiesko); na jego futrze tworzy się wzór podobny do rysunku skorupy żółwia, tak jak u kota krótkowłosego europejskiego. Jeśli do tych trzech kolorów dojdzie barwa biała, odmiana nosi nazwę szyldkretowej z białym. Podobnie jak u kotów krótkowłosych, umaszczenia takie występują tylko u kotek, a nigdy u kocurów. Oczy – pomarańczowe.

Pers błękitny (rys. 5) to najbardziej popularna w Polsce odmiana persów. Umaszczenie bywa we wszystkich odcieniach koloru niebieskiego. Najmodniejsze obecnie są persy jasnoniebieskie o pomarańczowych lub żółtych oczach. Pielęgnowanie ich jest jednak dosyć kłopotliwe.

Koty tureckie (Van) są stosunkowo nową rasą kotów długowłosych, wyhodowaną w Turcji. Długa, jedwabista i bardzo gęsta sierść bywa biała z rudo-brązowymi oznakami lub pręgami na głowie, uszach i ogonie. Kot turecki ma klinowatą głowę z dużymi, włochatymi uszami, pomarańczowe oczy z różową obwódką i różowy nos. Koty te są swego rodzaju wyjątkiem wśród kotów domowych, bo nie tylko świetnie pływają, ale wręcz lubią kąpiel.