MORMI, KOT ZŁOTY AZJATYCKI
Ten azjatycki gatunek kotów opisany został w 1827 roku przez Vigorsa i Thomasa Horsfielda.
Koty złote azjatyckie występują w południowo-wschodniej Azji od Himalajów po południowo-wschodnie Chiny, aż do Malezji i Sumatry.
Długość tułowia wraz z głową wynosi 75-105 cm, długość ogona – 49-56 cm; wysokość 50-60 cm; ciężar 7-16 kg.
Mormi jest nieco większy od afrykańskiego kota złotego. Ubarwienie mormi jest bardzo zmienne. Nie wiadomo jednak, czy jest to wynikiem zmienności geograficznej czy ogólnej zmienności genetycznej gatunku (polimorfizmu), ponieważ nie jest znane dokładnie pochodzenie okazów badanych przez taksonomów. Wyróżnia się cztery zasadnicze formy ubarwienia: (1) żółtobrązowe, (2) jasno-szarobrązowe, (3) ciemnobrązowe do czarnego i (4) brązowe lub szare z deseniem ciemnych plam. Chociaż trzy pierwsze formy nie mają cętek na ciele, wspólną cechą wszystkich form jest jednakowy deseń na głowie. Deseń na głowie i obliczu podobny jest do tego, który występuje u przedstawicieli rodzaju Prionailurus, zwłaszcza *kota kusego. Wierzch krótkich zaokrąglonych uszu jest czarny z siwym piętnem pośrodku; za każdym uchem widnieje szara plama. W poprzek policzków i od wewnętrznych kątów oczu ku wierzchowi głowy biegną jasne, ciemno obrzeżone linie. Formy ubarwione jednolicie mają ciemne plamy na brzuchu i wewnętrznych powierzchniach kończyn. U młodych występuje słabe uplamienie boków ciała. Osobniki uplamione całkowicie przypominają deseniem afrykańskie koty złote o dużych cętkach, jednakże ich plamy są większe, pośrodku rozjaśnione i często na bokach uszeregowane w łańcuchy biegnące po przekątnej. Ogon mormi jest dłuższy niż u kota złotego z Afryki, jego końcowa trzecia część ma biały spód. Ponieważ przy biegu i chodzeniu jest on na końcu zakręcony ku górze, działa w leśnym mroku jak światełko sygnalizacyjne, pomagając kociętom w podążaniu za matką.
Czas trwania ciąży wynosi 80 dni, w miocie rodzi się jedno do trojga młodych ważących około 250 g; nie wiadomo, jak długo ssą, dojrzałość płciową osiągają w wieku 18-24 miesięcy. Żyją zapewne do 20 lat.
Głównym pokarmem azjatyckich kotów złotych są duże gryzonie. W skład diety wchodzą również płazy, gady, owady i ptaki, a także mniejsze ssaki kopytne (np. mundżaki). Donoszono także o przypadkach zabijania przez nie górali (Naemorhedus goral), dzików i sambarów indyjskich (Cervus unicolor).
Mormi jest zwierzęciem naziemnym, lubi jednak zajmować wysoko położone miejsca obserwacyjne. O jego życiu w warunkach naturalnych – na przykład zachowaniach terytorialnych i społecznych – właściwie nic nie wiadomo. Ze sporadycznych obserwacji wynika, że koty te są aktywne głównie w nocy. Zamieszkują tropikalne i subtropikalne lasy wiecznie zielone, a także lasy suche, zrzucające okresowo liście. Rzadziej spotykano je na obszarach trawiastych. W Himalajach obserwowano je do wysokości 3000 m n.p.m.
Nazwa „kot złoty” może się wydawać niewłaściwa do chwili, gdy ujrzy się to zwierzę w skośnych promieniach zachodzącego słońca: czubki włosów na całym jego ciele lśnią wtedy czysto złotym blaskiem. Chińczycy nazywają tego kota „żółtym lampartem”, w Birmie zwą go „ognistym kotem” lub „ognistym tygrysem”, po części zapewne dlatego, że niekiedy, podobnie jak tygrysy, poluje na zwierzęta domowe.
Mormi są uważane za gatunek rzadki. Głównym zagrożeniem jest dla nich wycinanie lasów, a ponadto polowanie w celu pozyskania futer oraz kości używanych w medycynie ludowej. Ponieważ koty te polują czasami na inwentarz domowy, są zabijane przez farmerów.