W czasie patrolowania swoich rewirów oceloty poruszają się stosunkowo szybko, do 1,5 km/godz., natomiast gdy polują, poruszają się bardzo powoli, pokonując najwyżej 300 m w ciągu godziny. Polują zawsze na ziemi, przemierzając terytorium w poszukiwaniu ofiar. W gęstych lasach w wyszukiwaniu zdobyczy pomaga im węch i słuch. Ich aktywność dobowa zależy głównie od pory aktywności ich głównych ofiar. Na większości obszarów, gdzie badano te koty, były one aktywne przeważnie w nocy, ale na przykład w brazylijskim Pantanalu stwierdzono, że w nocy oceloty są niewiele dłużej aktywne niż w dzień. Okres aktywności trwa co najmniej połowę doby, przy czym jest on z reguły przerywany jednym lub dwoma odpoczynkami. Samice karmiące jednomiesięczne młode bywają aktywne nawet przez 90% doby, ponieważ muszą zdobywać w tym czasie więcej pokarmu dla siebie, aby utrzymać laktację na odpowiednim poziomie. Na aktywność dobową składa się nie tylko zdobywanie pokarmu, ale także patrolowanie swojego rewiru. Oceloty odwiedzają granice swoich terytoriów co 2-4 dni, ale w ciągu doby przechodzą średnio zaledwie 3-4 km. Samce odbywają dalsze wędrówki niż samice, co wiąże się z kontrolowaniem rewirów kilku samic.
Na kryjówki wybierają gęste zarośla, plątaninę obalonych pni lub nisze między korzeniami wielkich drzew. W obrębie swoich rewirów mają wiele takich kryjówek, z których część używają wielokrotnie, ale nigdy w kolejnych dniach, o ile nie dotyczy to samicy z młodymi. Czasami zdarza się, że ta sama kryjówka może być wykorzystywana przez różne osobniki, ale w innym czasie.
Zarówno samce, jak i samice znakują swoje terytoria głównie moczem, którym spryskują krzaki lub pnie drzew wzdłuż często używanych ścieżek. Równie często używają do tego celu kału, umieszczając go w dobrze widocznych miejscach. Znacznie rzadziej zostawiają ślady drapania na ziemi. Oceloty dość często drapią pnie przewróconych drzew. Prawdopodobnie jednak to zachowanie nie służy znakowaniu, lecz ostrzeniu pazurów, gdyż wybierają do tego drzewa nie za bardzo twarde ani zbyt spróchniałe.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych oceloty były najbardziej intensywnie eksploatowanym gatunkiem cętkowanych kotów. Szacuje się, że rocznie zabijano około 200 000 tych zwierząt. Dopiero na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych handel ich skórami prawie ustał, szczególnie na skutek wprowadzenia wszystkich podgatunków ocelotów na pierwszą listę CITES w 1989 roku. Bardzo szkodliwym dla populacji procederem było również wybieranie młodych z gniazd w celu sprzedawania ich do domowych hodowli. Obecnie oceloty są chronione niemal na całym obszarze swego występowania. Ponieważ oceloty charakteryzują się niskim potencjałem rozrodczym (małą liczbą młodych w miocie oraz jednym z najdłuższych wśród kotów okresów ciąży i najwolniejszym rozwojem młodych), ich populacje są bardzo wrażliwe na nadmierne polowania. Oceniono, że ubytek zaledwie 2-3% tych zwierząt z populacji rocznie może spowodować jej stopniowe zanikanie.
Chociaż istnieje opinia, że oceloty są bardzo plastyczne pod względem wymagań siedliskowych, to niszczenie naturalnych środowisk przez gospodarkę człowieka jest aktualnie ich największym zagrożeniem. Na przykład populacja, która przetrwała do dziś na samym południu Teksasu, znalazła się na skraju wymarcia, gdyż większość odpowiednich środowisk została tam zamieniona w pola uprawne i tereny zurbanizowane.