Ubarwienie kotów. Ubarwienie kotów bywa różnorodne, od srebrzystoszarego do rudo-brązowego, jednolite lub zdobne w plamy (cętki), rozetki, pierścienie i półpierścienie, romby oraz rozmaicie przebiegające pręgi i prążki.
Ubarwienie tła oraz określony wzór deseniu kota stanowią przeważnie cechę charakterystyczną danego gatunku. Niektóre gatunki kotów odznaczają się jednak niezwykłą różnorodnością ubarwienia. Najlepszym przykładem są afrykańskie i azjatyckie koty złote, wśród których występują formy o różnym ubarwieniu tła, o futrze całkowicie jednolitym albo intensywnie cętkowanym. Duża różnorodność ubarwienia występuje również u żbików, kotów argentyńskich, kotów pampasowych i wielu innych.
Powszechnie znanym zjawiskiem jest melanizm, czyli ubarwienie czarne. Warto wiedzieć, że czarne osobniki spotyka się nie tylko wśród lampartów, ale także wśród jaguarów, kotów złotych, karakali, chausów, kotów argentyńskich, a nawet rysiów rudych.
Przypuszcza się, że ubarwienie kotów jest wynikiem przystosowania do danego środowiska. Można przyjąć w dużym uproszczeniu, że u kotów zamieszkujących lasy i tereny zakrzewione występują rozmaite cętki i plamy, gdyż przypominają one charakterystyczne cienie, które rzuca światło przeświecające przez liście. Pręgi tygrysów mogą mieć maskujące znaczenie na obszarach dżungli porośniętych wysoką trawą, a jednolite ubarwienie lwów może być przystosowaniem do życia na terenach otwartych. Zapewne jednak ostateczny efekt zależy od wielu różnych czynników.
Ubarwienie tła może się zmieniać u tego samego osobnika w zależności od jego wieku, kondycji, a także od pory roku. U kotów domowych o czarnym umaszczeniu może zaznaczać się odcień mahoniowy, który występuje niekiedy u osobników młodych, ale przeważnie powstaje w wyniku niedożywienia. Wszelkie odmiany barwne kotów domowych są rezultatem różnego stopnia stężenia i przemieszania dwóch rodzajów pigmentu: czarnego i żółtego, niekiedy w kombinacjach z bielą.
U niektórych gatunków w najwcześniejszym okresie życia występuje tzw. szata młodzieńcza, która może różnić się od szaty wieku dorosłego kolorem lub długością włosów. Młode lwów afrykańskich i pum rodzą się cętkowane, z czego można wnioskować, że takie umaszczenie charakteryzowało ich przodków. Młode gepardy są zupełnie niepodobne do swych rodziców: fragmenty ciała mają szare i białawe, a długa sierść na karku i grzbiecie tworzy rodzaj grzywy.
Istnieją różne teorie dotyczące ewolucji deseni kotów. Zasadniczo przyjmuje się, że pierwotną cechą umaszczenia kotów były duże cętki. Jedna z hipotez mówi, iż cętki mogły stopniowo przekształcać się przez rozjaśnianie wnętrza w małe rozety, które następnie powiększały się, dzieliły lub „rozmywały”, tworząc większe plamy. Pręgi mogły powstawać zarówno przez wydłużanie się cętek, jak i rozet. Według najnowszej teorii, cętki były wyjściową formą dla każdego typu deseniu,