Święty kot birmański

Święty kot birmański

Historia świętego kota birmańskiego owiana jest niezwykłą legendą. Pochodzi z rejonów Birmy (Indochiny), gdzie powszechna jest wiara w reinkarnację dusz (dusza po śmierci przenosi się do innego ciała). Opiekunką i bóstwem Lao Tsun – Świątyni Bogów u podnóży Tybetu była Tsun Kyan-kse. Wraz z nią przebywały tam świątynne koty, w których ciałach odradzały się dusze mnichów.Ich zadaniem było także odprowadzanie duszy do nirwany. Najwyższym dostojnikiem tej świątyni był mnich Mun-Ha, którego kocim przyjacielem był śnieżnobiały Sihn. Na świątynie napadli jednak złodzieje, którzy zabili mnicha. Czuwająca bogini otuliła komnatę złotym blaskiem, a szabrownicy uciekli. Sihn siedział przy ciele mnicha, nie jadł, nie pił i nie ruszał się. Bogini pokryła jego futro złocistą poświatą. Jego pyszczek, ogon i łapki pociemniały. Jednako siedmiu dniach kot umarł, a Tsun Kyan-kse połączyła dusze mnicha i kota w jedną, doskonałą i boską całość. Odtąd wszystkie koty tam żyjące nie opuszczały murów klasztoru.

Na każdego, kto odważyłby się ukraść kota miała spaść klątwa i śmierć. Niestety żądza pieniędzy okazała się silniejsza i jeden z mnichów wykradł kocura i kotkę i sprzedał za tyle złota ile ważyły. Kupił je angielski major Russel Gordon. Choć inna wersja mówi, że to właśnie ten Anglik wraz ze swoim  wspólnikiem Augustem Pavie wykradł koty. Angielski major odsprzedał koty milionerowi z Francji – Vanderbitowi, który miał podróżować do Anglii. Kocur nie przeżył jednak podróży. Jednak okazało się, że jego partnerka była w ciąży i urodziła cztery kocięta, które później dały początek nowej rasie.

 

Choć miło wierzyć w tak niezwyczajną legendę, w rzeczywistości koty birmańskie uzyskano w wyniku francuskiego programu hodowlanego, do którego wykorzystano koty europejskie krótkowłose, koty syjamskie i perskie. W pierwszych latach po powstaniu rasy wymyślono tę historię, aby zapewnić jej lepszą sprzedaż. W 1925 roku została ona uznana przez Federation Feline Fracaise, organizację założycielską FIFe (Fédération Internationale Féline, największa na świecie Międzynarodowa Federacja Felinologiczna). Po II Wojnie Światowej ocalały tylko dwa koty – kotka Xenia de Kaaba i kocur Orloff. W latach 50. XX wieku rasa się odrodziła i wtedy ponownie potwierdzono standard rasy.

W Polsce pierwsze koty birmańskie pojawiły się dzięki Irenie Nalewaj, która sprowadziła z Holandii parę hodowlaną.

Wygląd i typ sylwetki

 Ciało Birmana jest silne, ale średnio ciężkie. Kocury ważą od siedmiu do ośmiu kilogramów, a kotki są tradycyjnie lżejsze i osiągają wagę od trzech do czterech i pół kilograma.

Kot porusza się z gracją. Sylwetka jest osadzona na krótkich nogach, zakończonych okrągłymi łapkami ze śnieżnobiałymi skarpetkami. Skarpetki powinny być symetryczne na obydwóch łapach i na przednich łapach nie mogą sięgać do górnej części. Natomiast na tylnych nogach powinny sięgać tylnej części łokci. Średniej długości ogon pokryty długą, równomiernie zabarwioną sierścią. Futerko jest półdługie lub długie, na brzuchu i klatce piersiowej nieco dłuższe. Kot birmański musi mieć na szyi kołnierz (przy czym u kociąt jest niewidoczny), a na tylnych kończynach „portki”. Futro jest krótsze latem, a dłuższe zimą. Oznaki muszą być utrzymane w ściśle ustalonych proporcjach. Na głowie, uszach, kończynach i ogonie muszą mieć ten sam kolor, pozbawiony plam i cieni. Oznaki są cechami charakterystycznymi dla tych kotów. Na przednich łapach nazywane są „rękawiczkami”, a na tylnych „butami” i „ostrogami”. Plamy na białych częściach futra czy niesymetryczne rozmieszczenie koloru białego utrudniają uzyskanie wysokich ocen podczas wystaw. Głowa kota birmańskiego może przypominać równoramienny trójkąt z zaokrąglonymi kątami. Jest bardziej dłuższa niż szersza. Należy dodać, że jest proporcjonalna i symetryczna. Nie może wyglądać jak głowa Persa czy Syjama. Czoło jest wypukłe, policzki zaokrąglone, a podbródek wyraźnie zaznaczony. Średniej długości, „rzymski” nos jest szeroki i u nasady nieco wklęsły. Zaokrąglona, silna broda jest wyraziście zaznaczona. Owalne oczy umieszczone są w linii prostej. Ich zewnętrzny kącik jest umieszczony wyżej niż wewnętrzny. Barwa tęczówki jest szafirowa.Przyjmuje się zasadę, że im ciemniejsze jest umaszczenie Birmana, tym ciemniejszy powinien być kolor oczu.Najciemniejsze oczy mają koty jasnobrązowa, a najjaśniejsze koty kremowe. Co istotne koty rodzą się z oczami o jaśniejszym zabarwieniu, który ciemnieje wraz z wiekiem. Niedopuszczalny (choć prawie niespotykany) jest zez. Małe, zaokrąglone uszka są osadzone daleko od siebie. Niepożądane są włoski na końcach małżowin (jak na przykład u Maine Coon). Uszy są bardziej dłuższe niż szersze, rozwarte u nasady i nie mogą być osadzone zbyt nisko.

Charakter i usposobienie

Ciężko oprzeć się kotu z takim urokiem osobistym. Jego przyjazne i mądre spojrzenie sprawia, że możemy się w nim zakochać. Kot birmański najczęściej wybiera jedną osobę z rodziny, która najbardziej się przyjaźni. To za nią będzie chodził w krok w krok, z nią spał i od niej domagał się głaskania i uwagi. Jednak w stosunku do innych domowników również zachowują się taktownie. Przygotujmy się na upór tego zwierzaka. On potrafi walczyć o swoje! Koty birmańskie mogą żyć w rodzinie z dziećmi, a także z innymi czworonogami. Choć, rzecz jasna, najbardziej rozumieją się z kotami swojej rasy. To bardzo „gadatliwe” koty – gruchają, miauczą i ćwierkają. Święty kot birmański nie lubi samotności (zresztą, kto ją lubi…), więc starajmy się mu poświęcać jak najwięcej czasu i uwagi.

Zdrowie i pielęgnacja

Święte koty birmańskie nie chorują zbyt często, jednak specjaliści informują o kilku schorzeniach, na które mogą cierpieć. Z powodu wyższego poziomy kreatyniny (enzymu) w nerkach kota może dojść do niewydolności nerek. To schorzenie może doprowadzić do wcześniejszej śmierci naszego ulubieńca. Ta choroba może być dziedziczna. Niezbędne są, więc profilaktyczne badania oraz specjalistyczna opieka weterynaryjna. Również dziedziczna może być dysplazja stawu biodrowego. To zwyrodnienie powstałe w wyniku niedorozwoju jego części składowych, czyli panewki miednicy (która ulega spłaszczeniu), więzadła stawowego i głowy kości udowej (jej okrągły kształci zanika). Aby zdiagnozować chorobą należy prześwietlić ciała kota rentgenem. Jeśli zauważymy, że nasz kot zaczął dziwnie oddychać, należy udać się do specjalisty. Może to, bowiem oznaczać, że zatkał mu się nos i teraz oddycha przez usta.

Pielęgnacja kota birmańskiego nie jest zbyt trudna i nie zajmuje wiele czasu. Futro nie linieje za bardzo, nie matuje się i nie robią się na nim kołtuny. Od czasu do czasu możemy jednak wyczesać kota za pomocą szczotki, ponieważ bardzo to lubi. Dobierzmy kotu odpowiednio bilansową dietę, bogatą zarówno w mokrą, jak i w suchą karmę, gotowane warzywa i mięso. Aby zapobiec problemem z przewodem pokarmowym podawajmy odkłaczacze. Ważne, aby kot miał stały dostęp do pojemnika z trawą i miseczki ze świeżą wodą. Standardowa długość życia kota tej rasy to piętnaście lat.

Cena kociąt waha się od 1000 – do 1500 złotych.